Drie weken karpervissen op de Rhône

Wat een vakantie!

Jarenlang lees en hoor ik de succesverhalen van karpervissers. Natuurlijk ik weet het ook wel, zelden lees je over de weken waarin geen karper gevangen is. Men denkt dat er dan niets boeiend te vertellen is. Dat er niets geleerd is voor de volgende sessie. Dat er 100 kilometer verderop ook niets gevangen wordt is niet relevant. Dat de wind uit de verkeerde richting kwam is blijkbaar ook een te verwaarlozen factor. Er kan geen grote kleurenfoto getoond worden. En daar gaat het bijna iedereen toch om.
Wanneer er wel foto’s getoond worden zien ze er dikwijls kleiner uit dan de gewichten die er vermeld worden. Wie houdt wie nou voor de gek?

Mij boeit het totaal niet wanneer er een karper van zogenaamd 45 pond gevangen is in een betaalput waar de bierblikjes na vertrek een walgelijk stilleven vormen. Geluk ermee.
Het interesseert me geen moer wanneer de gewichten overdreven worden om te imponeren. Soms sta ik verbaasd naar foto’s in een hengelsportzaak te kijken of in een hoekje van een dierenspeciaalzaak waar wat foto’s opgehangen zijn. Narcisme viert hoogtij bij een groot aantal karperaars. Soms zie ik een fotootje van een klein manneke dat trots gefotografeerd is door zijn vader op veel te grote afstand. Die foto’s vind ik leuk. Ik stel me dan voor wat dat kereltje beleefd heeft tijdens de aanbeet, het drillen en het intens genieten van een prachtige schubkarper van negen pond. Een wereldprestatie voor hem. Jan Vastlood ziet de foto niet eens hangen.

Terug naar die vakantievistrip van augustus.
Ik had me voorgenomen ruim twee weken naar de  Rhône te gaan. Niet zo maar een riviertje. Warm weer, vriendin mee die in één uur 17 perfecte onderlijnen kan maken en het nog leuk vindt ook. De nachten onder de hengels doorbrengen en alleen die verdomde tent opzoeken als het onweer je er toe dwingt.
De eerste week op een camping. ’s Avonds voeren en van 10.00 tot 2.00 uur vissen anders zou bij een aanbeet de hele camping op zijn kop staan omdat zij de nacht liever slapend doorbrengt dan wakker worden van het schrille geluid van een beetverklikker omdat de kopvoorns, de meunen, de zeelten en de barbelen de gebrande noten ook lekker vinden.

Na die week samen het avontuur en de wildernis in. De eerste nacht meteen een 38 ponder en eentje die de 11 pond net niet haalde. We wisten dat we goed zaten. Elke nacht was het wel drie tot vijf keer raak. Vissen onder de 27 pond, behalve dan die stijfkoppige barbelen en die halsstarrige kopvoorns, hebben we niet gezien. Het gros was dik in de dertig. Één karper liet de naald trillen op zo’n kleine 41 pond. Een schoonheid van naaktkarper, leder, in het vissersjargon.

Of ik daar ook foto’s van heb? Ja en nee. Mijn vriendin was met mijn nieuwe fototoestel aan het spelen en schoot vanaf het moment dat ik de bewaarzak uit het water haalde totdat ik hem half ontbloot op de mat had liggen een aantal foto’s. Op het moment dat ik hem probeerde op te tillen gaf ie een klap en schoot tussen mijn benen door de steile kant af zo het water in. Wat een stommiteit, wat een beginnersfout. De volgende foto was er een van mijn benen en het water op de achtergrond. Gelukkig was mijn hoofd niet te zien. De tranen stonden op het punt uit mijn oogkassen te glijden.
Later, veel later realiseerde ik me dat het vangen van dit fenomeen, het zien toen ik hem met het licht van de schijnwerper op zijn gladde huid uit het net haalde en in de bewaarzak deed, mij écht de meeste voldoening had gegeven. Een mooie foto was de bekroning geweest. Hij hangt dus niet in een hengelsportzaak aan de muur tussen al die andere. Hij zou er sowieso niet zijn komen hangen. Hij zit, als ik er aan denk nog steeds op mijn netvlies en daar glijdt ie niet van af.

Wat een vakantie.

.