VIS, IK BEN JE.



Mijn PB (Personal Best) is een echte kanjer. Ben in mijn roes helemaal vergeten om zijn maten op te nemen. Foto’s? Tja…, met het schaamrood op mijn wangen moet ik bekennen dat ik er geen heb. Tenminste, niet eentje zoals het hoort: in zijn volle lengte in mijn armen.



Ben ik nu een vissersvrouw, een vister, een visster of een alledaags viswijf? Ving ik hem of ving hij mij?



Twee weken heb ik genoten van de rivier – vol met loeisterke, vliegensvlugge en sardonisch slimme karpers -, de omgeving, de stilte en… van hem. Een karpervisser van formaat. Mijn PB. Karpervisser in hart en nieren, urenlang turend over het water (‘Wat denkt-ie? Wat ziet-ie? Wat hoopt-ie?), engelengeduldig de zoveelste tegenslag verwerkend, stoïcijns voor de rigste keer zijn boilie opnieuw bevestigend, met grote nauwkeurigheid tijgernoten schietend, malle sprongen makend om op tijd de afstand bivvy-hengel te overbruggen. En steeds weer opnieuw vol goede vissersmoed de dag beginnen. Mijn PB heeft vissenbloed, echt. Koudbloedig, maar ik word daar warm van.



Adembenemend om te zien hoe iemand de jacht inzet en de kracht in zich heeft om keer op keer de moed niet te verliezen. Ik had allang een andere vis gekozen: een megavoorn of een gigabaars, maakt niet uit, als het maar zwemt en bijt. Maar nee, karpervissers willen karpers vissen.



Waarom? Omdat ze snel zijn, slim zijn, sterk zijn. Omdat ze zich niet zo gemakkelijk in hun netten laten verstrikken. Omdat ze ongelooflijk onvoorspelbaar zijn. Omdat karpervissers gek van ze worden. Gek óp ze worden. Het plezier zit ‘m in de moeite die ze ervoor moeten doen om ze aan de haak te slaan. Om ze te strikken, te landen. Om die ene foto van ze te kunnen nemen…

Vis, ik ben je.                                                                                              Auteur: Helmi van der Helm.